قالب

 
زبانم اگر خشم است ،

چندین بارگی فریاد نسلها است!

رؤیت بیداری است.

زبانم اگر خشم است ،

عفونت دمل چرکین خودخواهی مشایخ است!

که به زور دگنک ز آغاز
در کنار شاهپسند عدالت ،

هرزه ی تبعیض را کشتند.
 

زبانم اگر خشم است ،

وا ماندن غزل است از به رخ کشیدن عصیان فتنه!

یا که دغل کاری در تفسیر،

بزرگنمایی بیداد و غلو عصیانی است.

زبانم اگر خشم است ،

پس زدن  ترانه های گول زنک عوام است!

پرده دری کف بینی و خیانت ،

ممارستی است بر سوء تفاهم تقدیر.

طلب همیاری است.

زبانم اگر خشم است ،

ایراد خطابه ی فریفتگی پس از مرگ پیشوا است!

رسانیدن نوای خوش هزار، در زوزه کشی شغال،

در آمدی در ماهور،

تصنیف جنگاوری است.

زبانم اگر خشم است ،

کودکی فردایم بر شیشه ی مؤاخذه می کوبد ،

که ایستادگی ات نه کوه وار ،

که واماندن از مسیر انتظار است .

اینبار کودکک سر گرداند و باز گشت!

کدامین بار این شیشه بر پیکرم فرو خواهد ریخت،

                  در جواب سنگی که کودکی ام به شیشه میکوبد؟

توبه

ترنم نفست رایح است وجان بخش است

نــگاه  نافـذ و مسـتت بسان آذخـش است

سزای توبه فریب دل است ، و این ایام

نوای نای وجرس اندراین جهان پخش است

دوباره نوبت ما گشت و گاه وصلت نیست

چگونگی فراق را فسانه صد بخش است

خوش آن دمی که دلم سربه راه ورام تو بود

کدام قافله را عمر جاودان  بخش است؟

سرود عنف و غزل های نوجوانی رفت

شتاب  قافله ی عمر را مثل رخش است

ترانه باران

دوستان دوم شهریور میرم سر بازی . مطمئنم بهم خوش میگذره .  ولی خواهشاً (اصطلاح غلطی است) یاد ما هم باشین . تو سربازی هم حتماً " شاهد مست" رو به روز میکنم .خدا کنه که خواننده داشته باشه . این دفعه بعد از اون شعرای سفید و شاملویی . یه شعر نو نوشتم به یاد پاکی و تقدس باران.

                     باشد که روزی ببارد بر پیکرداغ ما

البته یه غزل کوتاه هم تو راهه

شاید بد نباشه

 ترانه باران  

باز باران

دوستانه

اینک اما بی ترانه،

با نفس ، با جان و با یکرنگی قلبی پر از آتش.

صادق شبهای تنهایی و رویایی و نفس اندود.

دستگیر بی شفیقی ها و من نقشی و ابهامی فقط در بینش ماتش.

باز باران

آسمانی

با شعور و شعر و مینایی،

با حضور و نقش ایفا کردن اندر جامه ی خواهر،

سنگ قبر ماتِ ایمان و وجودم را جلا بخشید.

مرده را سوی چراغی کم فروغ و خاک اندودانه را هم نیستش باور.

 گاه باران

شب شکفته،

با سکوت غم گرفته،

ازتمام نا نجیبی های ایام و فراق و غربت شب سوز

گوییا نفرت نفیر بغض و کین اندر گلو گاهش

عشق را پنهان و نفرین را پذیراخانه ی  ویرانه ی تب سوز.

 گاه باران

اشکواره

خواهش ناچیز هر باره

صدای ناله ی دل می خراشد ساز را مضراب

چنین پنداری آری نغمه ی سازم دوای جان باران بود

چه گستاخانه گاهی ، زخم را زینگونه پرخاشی است مرحم ، صد چنان تیزاب.

 وای  باران،

دست یاری،

رو به من آورد پنداری.

ز جا بر خواستم، پای سگان و خان واستعمار را یکجا شکستم من.

بلور خویش را باور نمودم ، خاک را جستم.

سرم را راست کردم ، دامن تقدیر بوسیدم ، به زین مرکب قسمت نشستم من.

های باران؛

 رو سلامت.

مرکب تقدیس رامت.

بار دیگر کز سرای سبز ما امید  گرداندی و اشکی هم نباریدی،

صفای خاطر ما را به یاد آر و ببار آنبار، بر خاک مزارم.

به دل بر گوی: " شاهد" نغز دل کردی و ایمانت به ابهام قدر بر باد دادی  و پلاسیدی.