اینک وجدان بیدار،
ماورای این نکته ی مبهم بشری؛
چگونگی تصمیم،
در دو گانگی تعقل و عشق.
و اغلب مسلط بر این دو ،
صدگان هوس.
عاشقانه ی افسانگان، فرهاد،
به کوه کنی شهره ی عامیان
و زهی سعی عبث در مسیر حرامیان.
چونان اسیر چشم ظاهر،که باطن،
نابینای دیدن حقایق،
چونان چریدن گوساله در دشت شقایق.
ایچنین تعلقات فانی را دیو باید بود،
و در برابر وز وز پری وش هوس غریو شاید.
دمی تیشه به دل زدنش،
شاید آغازی بود بر انزال،
چو محمد به کوه ، خفتن سالیان.
لیک عوض تراشیدن روح و قربت جانان،
خلق بت شاهان،
سزای این چنین یادآوری عوامانه ایست.
چه بسا پیامبری فرهاد،
یوسف وار اگرش از زلیخا توان گذشتن بود.
تکریم صداقت سالیانش شاید شیرین بود.
و شاید مرگ ،
پاداشی زود هنگام ،
پیش از تقاضای نفس واپسین،
و پس از اتمام سوره ی امید .
و چه تنگ ،
در آغوش می کشد الهه ی همزیستی ،
مرا در سکوت شبهای تنهایی.
و چه مغرورانه از زنانگی مملو است،
خدای این لحظاتم،
از همان دست که خدای مریم سرشار بود از ذکوریت .
شاید خدای آبستن زایش پیامبری نوین باشد...
وچه دشوار است، باور پیدایش پیامبری نوین ،
و آنهمه ی دگردیسی ها .
و دشوار تر،
آنکه پنهان کنی پیامبریت را از مردم بی ایمان...
از بیم خدایی دروغین ،
واز بیم مرتدانی، میزان ارتداد به دست.
این است تفاوت پیامبر و شاعر...
بی هیچ گمان ...
بی هیچ شاید ....!
تقلای طفل سه روزه ،
و پاسخ همیشگی "پستان".
"خدای" را نیز از همینگونه آموختند به ما.
و در جواب همیشه خواهد رید پسرک به "کهنه" لا پا،
از آن دست که ما نیز، به "ایمانمان" سر تا پا....
اما آنگاه که میان انگشت شست و پستان،
از روی جبر ،گزینه ای برای مکیدن نیست،
مسیح وار به زبان در خواهد آمد ،
ذهن الکن نسل ما،
به قنداق جوانی سالهای پسین.
ای کاش ،
تقلای جنین سه روزه را ،
پاسخی مناسبتر فریاد کنیم !
شتاب در تصمیم ماورایی،
و تزلزل در ایمان خدایی.
آنک فریاد پیری زودرس،
وآنک جنجال بیداری خفتگان و بانگ جرس.
شاید که این بار،
پیروز ماجرای دورن را در یابم،
شاید تختگاه سلیمان را تصاحب کنم اینبار!
وشاید لغزش های خرده نمای پیشین،
کفایت کند از برای خانمان سوزی ابدی.
افسوس که نمیدانم...
افسوس...
وگرنه هاشا که تمامتش را فاش می گفتم.
هاشا که راه را هموار می ساختم.
افسوس که نمی دانم..
افسوس...