رکود ،
جمود ،
و هنگامه ی جاهلیت.
دل مشغولی همگان،
آنک بت بزرگ و قربان کردن برگان پخمه.
آنگاه،
محمد پناه می برد به کوه،
و حمزه،
آزاد از بند تن،
گلاویز با پلنگ،
در راه رسیدن به مقصود...
پ.ن.: مطمئنم که استوار خواهی ماند.....
چوپانان هم از آن دستند که قصابان.
گله گوسپندان پروار و روزی چند قربانی ،در عوض آب و علوفه...
و گهگاه تک قوچی رمنده ، سرشاخ با حصار آخور.
تعویض چوپان ،
نخستین جواب قصاب به اعتراض گوسپندان.
و دیگر جواب ،
فردا ،
قوچ گستاخ تنها قربانی است.
چندی بعد ،
چوپان معذول
محرک گوسپندان در اعتراض به قصاب،
اینک جواب ،
تعویض قصاب ،
هم تعویض چوپان.
اما جواب واپسین......
فردا ،
قوچی نیست از برای قربان شدن ...
چه آرام جان می سپارد آن چکاوک سر زنده،
و چه خاموش به سکوت مبدل می شود آن ندای آزادی،
در این شب که همه بی پروا بر بامها رقصانند.
هرچند بی طرف فریاد بر آورد :
"آی مردم،
من از این بام که اینک بر ایستاده ام،
تلخی فردا را می چشم.
می شورید از بهر که؟!
می غرید از بهر چه؟!
کدام هدف مهمل را از اینگونه استوار پا سفت کرده اید؟!
چه کسی گفت سحر نزدیک است؟!
آرام و مخفی ،
زیر نور شمع خواهیم رقصید تا سحر "
هیچ کس سر برنگرداند.
خروشید که :
"آرام،
آرام باشید،
تنها آرام می توان.
و نا آرامی تنها مقصود نا آرامان "
فریاد برآورد در طلب یک هم آغوش،
یک انسان در بزمی نه چنین آشکارا.
و بی پروا پاسخ اش را یافت.
موجودی دو پا آرام در گوشش خواند:
"خاموش،
ندایی باش خاموش"
فردا شب چکاوکی بر بام خواند نه سر زنده.
جانداری لب از لب نگشود!
اما چند انسان در آب انبار،
مخفیانه تا صبح می رقصیدند ....!
در منظر ما بانگ هزاران سبز است
هنگامه سرخ بامدادان سبز است
شمشیر ددان ز خون ما گلگون است
برخیز که پیروزی یاران سبز است
*******
سرخورده مشو اگرچه فردا دور است
ابزار دوباره دست آن مزدور است
دلبسته به هم در انتظار سحریم
سبزیم اگر چه حرف حرف زور است
*******
یک لحظه ز سعی و کار مأیوس مشو
با راهروان خسته مأنوس مشو
امید یگانه منجی انسان است
در بند وحصار یأس محبوس مشو
پ.ن. : نا امید نشو . تازه اول راهیم.....